Wojska na Świecie

Dla każdego żołnierza wartością wspólną, niezależnie od tradycji oddziału, dumy z oznaki czy barwy jest orzeł z głowicy sztandaru wojskowego otoczony wieńcem laurowym - symbolizujący Miłość do Ojczyzny, Honor i Męstwo, stanowiący centralny motyw znaków SZRP i tytułów honorowych nadawanych żołnierzom, pododdziałom i oddziałom wojskowym. Sztandar jest znakiem jednostki wojskowej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Jest on symbolem sławy wojennej i tradycji oraz wierności, honoru i męstwa, których Ojczyzna wymaga od swych żołnierzy. Obowiązkiem żołnierza jest bronić i strzec sztandaru jednostki wojskowej. W razie utraty sztandaru wskutek słabości ducha bojowego, jednostka ulega rozformowaniu. Prawo posiadania sztandaru przysługuje jednostkom liniowym wszystkich rodzajów sił zbrojnych oraz szkołom wojskowym. Sztandar nadaje jednostce wojskowej Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Ministra Obrony Narodowej. Sztandar znajduje się stale w jednostce wojskowej, a w czasie walki - w rejonie działań bojowych jednostki. Sztandar składa się z płata, głowicy, drzewca i szarfy. Na sztandarach jednostek wojskowych odznaczonych orderami wojennymi umieszcza się pod szarfą o barwach Rzeczypospolitej Polskiej szarfy ze wstęg tych orderów.

Orzeł Wojsk Lądowych

Dzisiejsze Wojska Lądowe przyjęły tradycje oręża polskiego, sięgające czasów Piastów, Jagiellonów, rodzenia się pierwszej Rzeczypospolitej, wojen okresu napoleońskiego, zbrojnych powstań narodowych, kształtowania się Sił Zbrojnych II Rzeczypospolitej oraz walk Polaków na frontach I i II wojny światowej.

Te wydarzenia historyczne niosą patriotyczne przesłanie, które kształtuje proobronne postawy społeczne, buduje morale młodzieży i żołnierzy w czynnej służbie wojskowej. Te ponadczasowe wartości motywują do służby wojskowej oraz dużego wysiłku podczas szkolenia i ćwiczeń w procesie przygotowania do obrony państwa przed wszelkimi zagrożeniami. Wierność przysiędze i tradycji narodowej łączy wszystkie środowiska zawodowe Wojsk Lądowych.

Jednostki Wojsk Lądowych i uczelnie noszą imiona bohaterów narodowych, którzy swoim życiem udowodnili, że poświęcenie dla innych jest wartością najwyższą, a ciągłość historii narodowej znajduje symboliczne odzwierciedlenie w tradycjach i symbolach jednostek Wojsk Lądowych.

Wojska Lądowe obchodzą swoje święto 12 września w rocznicę wiktorii wiedeńskiej z 1683 r. źródło - www.army.mil.pl


Orzeł Marynarki Wojennej



W siedemnaście dni po odzyskaniu niepodległości przez Rzeczpospolitą, 28 listopada 1918 roku, naczelnik Państwa Józef Piłsudski powołał do życia Marynarkę Polską. W Modlinie sformowano pierwsze jednostki. W skład Flotylli Rzecznej, Oddziału Zapasowego Marynarzy i Batalionu Morskiego weszli marynarze z byłych flot zaborczych. To właśnie Batalion Morski wraz z generałem Józefem Hallerem, 10 lutego 1920 roku zaślubił Polskę z Bałtykiem. Traktat wersalski przyznał Polsce 70 kilometrów wybrzeża morskiego z małymi portami w Helu i Pucku. Ten ostatni stał się bazą rodzącej się floty wojennej. Tu stacjonował pierwszy polski okręt wojenny ORP "Pomorzanin". Rozwijająca się Marynarka Wojenna natrafiła na regres spowodowany wojną polsko - bolszewicką. Na lądzie walczyło 2,5 tysiąca marynarzy z Pułku Morskiego, Flotylli Wiślanej i Flotylli Pińskiej.

Połowa lat 20. przyniosła rozpoczęcie budowy nowych okrętów we Francji, Anglii i Holandii. Równocześnie z rozbudową floty, dzięki inicjatywom Kierownictwa Marynarki Wojennej w osobach wiceadmirała Kazimierza Porębskiego, kontradmirała Jerzego Świrskiego i kontradmirała Józefa Unruga rozpoczął się rozwój infrastruktury lądowej Marynarki Wojennej. Powstały porty wojenne w Gdyni i w Helu. Jednocześnie na polskich wodach pojawiły się nowoczesne okręty wojenne -niszczyciele: ORP "Wicher",
ORP "Burza", ORP "Grom", ORP "Błyskawica", stawiacz min ORP "Gryf", okręty podwodne ORP "Żbik", ORP "Ryś", ORP"Wilk", ORP "Sęp" i ORP "Orzeł". Swoje pierwsze loty nad morzem rozpoczęły samoloty Morskiego Dywizjonu Lotniczego z Pucka. Natomiast na wschodzie kraju stacjonowały monitory Flotylli Pińskiej.

Agresja hitlerowska zastała Polską Marynarkę Wojenną
w fazie rozbudowy. W zetknięciu z potęgą przeciwnika mogła ona jedynie prowadzić działania obronne, i to w ograniczonym zakresie. Tuż przed wybuchem wojny do portów brytyjskich przebazowano trzy najnowocześniejsze okręty, niszczyciele ORP "Błyskawica", ORP "Burza"
i ORP "Grom". Stały się one zalążkiem Polskiej Marynarki Wojennej u boku aliantów.
W tym czasie w kraju i na polskim wybrzeżu trwała walka
z wojskami hitlerowskimi. Pomimo szczupłych sił
i przygniatającej przewagi wroga obrona Wybrzeża kierowana przez dowódcę Floty kontradmirała Józefa Unruga przetrwała
do 2 października 1939 roku. Marynarze walczyli o utrzymanie mostów
i przepraw na dolnej Wiśle, jak również w składzie Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Polesie", w ramach której wzięli udział w ostatniej bitwie Kampanii Wrześniowej pod Kockiem.

W Polsce, 7 lipca 1945 roku powołano do życia Marynarkę Wojenną z jej Dowództwem w Gdyni.
W tym czasie wszystkie porty i stocznie były zniszczone i zaminowane. Podstawowym zadaniem stało się więc usuwanie zniszczeń oraz ochrona
500 kilometrów granicy morskiej. Reaktywowano system szkolenia personelu, do kraju powróciły niektóre przedwojenne okręty, wznowiono odbudowę floty oraz sformowano jednostki logistyczne. Marynarka Wojenna, chociaż w znacznym stopniu oparta o sprzęt
i wyposażenie produkcji b. ZSRR lub pochodzący z kontyngentu aliantów, rozbudowywała flotę w oparciu o krajowy przemysł stoczniowy.

Po wejściu Polski do NATO (12 marca 1999 roku) polskie okręty, samoloty i śmigłowce lotnictwa morskiego około 300 razy operowały w międzynarodowych manewrach,
z czego 47 razy już w pierwszym roku członkostwa.
W czerwcu 1999 roku Baza Morska w Gdyni po raz pierwszy była gospodarzem ćwiczenia NATO okrętów podwodnych pod kryptonimem COPERATIVE POSEIDON,
a w listopadzie tego roku pierwszy raz MW organizowała ćwiczenia okrętów podwodnych Sojuszu pod kryptonimem BALTIC PORPOISE. Zmodernizowane, unowocześnione
i dostosowane do standardów NATO polskie okręty
i samoloty lotnictwa morskiego rozpoczęły udział w międzynarodowych ćwiczeniach morskich i lotniczych na Ba łtyku i poza jego granicami. Ćwiczenia państw Sojuszu na Atlantyku i Morzu Północnym odbywają się już z udziałem okrętów i lotnictwa polskich sił morskich. Obecnie razem z siłami NATO, współdziała ponad czterdzieści polskich okrętów. Jednostki Marynarki Wojennej są na stałe obecne w elitarnych Siłach Odpowiedzi NATO oraz uczestniczą w operacjach Sojuszu, m.in. w operacji antyterrorystycznej "Active Endeavour" na Morzu Śródziemnym. źródło - www.mw.mil.pl

Orzeł Lotnictwa Wojskowego


Proces powstawania i łączenia polskiego lotnictwa wojskowego dokonywał się w okresie zmagań i walk o ukształtowanie i stabilizację granic odrodzonej Ojczyzny. Ledwo zakończyło się Powstanie Wielkopolskie i Śląskie, a także walki w obronie Lwowa a już rozpoczęła się wojna polsko-radziecka, która stała się rzeczywistym sprawdzianem wartości bojowych zarówno armii jak i lotnictwa. Wysiłek bojowy lotników polskich ich odwaga i bohaterstwo został uhonorowany 164 orderami Virtuti Militari oraz 245 Krzyżami Orderu Odrodzenia Polski. Ramię w ramię z Polakami walczyli ochotnicy z wielu innych krajów: Anglicy, Włosi, Belgowie, a także 17 Amerykanów, którzy latali w 7 Eskadrze im. T. Kościuszki. Trzech spośród nich: kpt. pil. A. H. KELLY, por. pil. E. A. GRAVES i kpt. T. V. CALLUM zginęli w walce. Zakończenie działań wojennych pozwoliło lotnictwu przejść do organizacji pokojowej. Przez cały okres międzywojenny ulegała ona modyfikacjom, była dostosowywana do koncepcji wykorzystywania lotnictwa. Ustalono organizację eskadr liniowych i myśliwskich (po 10 samolotów), bombowych (po 6 samolotów) i towarzyszących (po 7 samolotów) - łącznie było ich 42. W latach 1936-1937 liczba eskadr wzrosła do 48 (około 420 samolotów).

Okres międzywojenny - to również dynamiczny rozwój polskiego przemysłu lotniczego. W wyniku tego rozwoju, od lat trzydziestych lotnictwo zaczęto wyposażać w samoloty rodzimej konstrukcji i produkcji. W okresie tym zanotowano również wspaniałe osiągnięcia sportowe: por. pil. Bolesław ORLIŃSKI wraz z mechanikiem Leonardem KUBIAKIEM wykonali przelot na trasie Warszawa - Tokio - Warszawa; odnieśli zwycięstwa w Międzynarodowych zawodach lotniczych Challenge: w roku 1932 - Franciszek ŻWIRKO i Stanisław WIGURA, w roku 1934 - Jerzy BAJAN i Gustaw Pokrzywka. W maju 1933 r. Stanisław SKARŻYŃSKI samotnie wykonał lot przez Atlantyk.

W wojnie obronnej 1939 r. nasze - niezbyt liczne - lotnictwo działało skutecznie, szczególnie Brygada Pościgowa, przydzielona do obrony Warszawy. Lotnictwo armijne prowadziło rozpoznanie, określając główne kierunki natarcia. Zdolność bojową zachowało do końca lotnictwo Armii "Poznań". W cišgu 17 dni podniebnych walk, polscy lotnicy zestrzelili 130 samolotów niemieckich, kilkadziesiąt zestrzeliła artyleria przeciwlotnicza. Nasze straty - to: 325 samolotów, 234 żołnierzy personelu latającego i około 300 - technicznego.  Po zakończeniu nierównej walki w kraju, około 11 000 lotników przedostało się, przez Rumunię i Węgry, na Zachód. Na Litwę przeszło około 250, na Łotwę około 600, a ponad 1000 lotników pozostało na wschodnich rubieżach, zajętych przez Armię Czerwoną. Większość z nich zamordowano w obozach.  22 lutego 1940 r. we Francji powstały Polskie Siły Powietrzne, jako samodzielny rodzaj się zbrojnych. W walkach powietrznych nad Francją polscy piloci zestrzelili 50 samolotów niemieckich, 3 prawdopodobnie oraz 6 uszkodzili. Straty własne - 26 żołnierzy, w tym 11 pilotów. Po upadku Francji personel lotnictwa został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Pierwsze dywizjony polskie sformowano już w lipcu i sierpniu 1940 r. (myśliwskie - 302 i 303 oraz bombowe - 300 i 301 ).
Wielu Polaków walczyło w brytyjskich dywizjonach lotniczych. Polskie Siły Powietrzne systematycznie rozwijały się, w docelowej strukturze liczyły 15 dywizjonów. W ich skład wchodziła również Eskadra Balonowa oraz działający w Afryce, w roku 1943, Polski Zespół Myśliwski. Dywizjony PSP brały udział we wszystkich ważniejszych operacjach. Polscy myśliwcy zestrzelili 764 samoloty, 181 - prawdopodobnie, 243 uszkodzili. Zniszczyli 130 pocisków rakietowych V-1. Dywizjony bombowe wykonały 12 786 zadań bojowych, zrzuciły 15 tysięcy bomb i min. Jednostki transportowe dostarczyły 12 634 samoloty, przewiozły 25 000 ludzi i 1800 ton materiałów. Aż 41 polskich pilotów myśliwskich zdobyło tytuł "asa", uzyskując 5 i więcej zestrzeleń. W walce poległo 1981 żołnierzy polskiego lotnictwa, w tym 150 pilotów.  Formowanie lotnictwa polskiego na froncie wschodnim rozpoczęto od zorganizowania 1. Samodzielnej Eskadry Lotnictwa Myśliwskiego. Proces rozbudowy polskich jednostek lotniczych trwał do końca wojny, a zazwyczaj polegał na wcielaniu całych jednostek radzieckich i nadawaniu im polskich nazw. Na początku roku 1945 lotnictwo polskie liczyło 17 pułków (12 bojowych) i 5 samodzielnych eskadr - 750 samolotów różnych typów. Wspierając działania 1 i 2 Armii WP, jednostki lotnicze zestrzeliły 16 samolotów, wykonały 2282 loty bojowe, zrzuciły 250 ton bomb, niszcząc niemiecki sprzęt i uzbrojenie. Po wojnie wiele jednostek lotniczych oraz dowództw rozformowano. Pozostało siedem pułków lotniczych (po trzy myśliwskie i szturmowe oraz jeden bombowy).

W roku 1951 wprowadzono pierwsze typy samolotów z napędem odrzutowym - Jak-23 i MiG-15. W roku 1953 lotnictwo bombowe otrzymało Iły-28, pojawiły się pierwsze śmigłowce Mi-1. 14 października 1954 r. połączono - dotychczas oddzielne - Wojska Lotnicze oraz Wojska Obrony Przeciwlotniczej, w Wojska Lotnicze i Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju (WLiOPL OK). W drugiej połowie lat pięćdziesiątych utworzono korpusy OPL OK. W ich skład weszły jednostki lotnictwa myśliwskiego, artylerii przeciwlotniczej oraz radiotechniczne. Wyodrębniono Dowództwo Lotnictwa Operacyjnego (1957 r.) i Dowództwo Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju (1959 r.). W roku 1962, w miejsce Wojsk Lotniczych i Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju utworzono: Wojska Obrony Powietrznej Kraju, Lotnictwo Operacyjne oraz Inspektorat Lotnictwa, a w roku 1967 Lotnictwo Operacyjne i Inspektorat Lotnictwa połączono w samodzielny rodzaj sił zbrojnych - Wojska Lotnicze. W latach sześćdziesiątych wprowadzono samoloty MiG-19, MiG-21 i Su-7 oraz nowe wersje śmigłowców i pomocniczy sprzęt techniczny.źródło - www.sp.mil.pl